» فیلم های سه بعدی:
فیلم سه‌بعدی یک نوع سینمای پویاست که با خطای دید عمیق بر درک بصری تأثیر میگذارد که شامل تصویر برداری سه‌بعدی با تصویربرداری دو دوربین به منظور شبیه‌سازی نوع و جهت دید انسانی با کمک دو لنز چشمی به وجود می‌آید. این نوع تصویر برداری با دو دوربین با کمک کامپیوتر نیز ایجاد می‌شود و با کمک جلوه‌های ویژه مخصوص سخت‌افزاری یا چشم افزاری خطای دید سطح و عمق یا دور و نزدیکی در تصاویر قابل رویت می‌شود.
فیلم سه‌بعدی از سال ۱۸۹۰ تا ۲۰۱۰ میلادی وجود داشته، اما تا حد زیادی به دلیل هزینه‌های فراوان و زمان تولید طولانی به فراموشی سپرده شده بود، اما بعد از وقفه‌ای کوتاه در ۱۹۰۰ توسط شرکتهای آی مکس و دیزنی تا حدی به این سینما پرداخته شد و در فاصلهٔ سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۹ موفقیت‌های بیشتری کسب کردند و این اتفاق بزرگ ساخت فیلم‌های سه‌بعدی با موفقیت‌های بزرگتر را رقم زد؛ و این موفقیت باری دیگر در دسامبر ۲۰۰۹ با آواتار به اوج خود رسید.
تصاویر برجسته اولین روش نمایش و ارائهٔ بصری بوده که با کمک دوربین و عینک‌های برجسته نما در بین عموم مردم رواج پیدا کرد، اما نه به منظور سینمایی بلکه برای استفاده از کتابهای مصور سه‌بعدی و تک تصاویر تزئینی.
سیستم جدید بدون عینک:
با ظهور پدیدهٔ دیدن تصاویر برجسته این صنعت با مطالعات و پیشرفتهایی رو به رو بوده، یکی از این تحقیقات مشاهده سه‌بعدی تصاویر بدون کمک عینک است با عنوان خود سه‌بعدی بین. اولین تلفن همراه خود سه‌بعدی بین را کمپانی هیتاچی در ژاپن سال ۲۰۰۹ راه‌اندازی کرد و در سال ۲۰۱۰ قرار بود با کمک یک شرکت چینی این محصول را به تولید انبوه رسانده و به بازارهای جهانی ارائه بشود. شرکتهای بزرگ سازنده قطعات کامپیوتری در نظر دارند در آیندهٔ نزدیک تلویزیون‌های ال‌سی‌دی و مانیتورها و کنسول بازی‌های ویدیوئی را به این امکان ویژه همسان سازند. این سیستم در حال حاضر بیشتر جنبه تحقیقاتی مطالعاتی دارد…
» تلوزیون سه بعدی:
تلویزیون سه‌بعدی (به انگلیسی: ۳D television)، تلویزیونی است که تصاویر یا فیلم‌ها را با استفاده از فناوری‌های سه‌بعدی و عینک‌های مخصوص به صورت برجسته نشان میدهد.
در تلویزیون‌های معمولی برای تشکیل تصویر از نقاط فوق‌العاده کوچکی به نام پیکسل استفاده می‌شود. این در حالی است که در یک تلویزیون سه‌بعدی، این پیکسل‌ها به دو قسمت تقسیم میشوند و یک قسمت از آنها برای ایجاد یک تصویر استفاده می‌شود و قسمت دیگر برای ایجاد یک تصویر مشابه دو تصویر اولی ولی با اندکی تفاوت با آن، در فاصله‌های خیلی نزدیک یا خیلی دور این دو تصویر روی یکدیگر افتاده و تصویر نهایی تقریباً نامشخص می‌شود.
تلویزیون‌های سه‌بعدی چگونه کار می‌کنند؟
وقتی جسمی در دور دست قرار دارد، شعاع‌های نور بازتابی که از آن به دو چشم ما می‌رسد با یکدیگر موازی هستند. ولی وقتی همان جسم نزدیک می‌شود، این شعاع‌ها دیگر موازی نیستند. این خطوط از اجسامی که در نزدیکی چشم ما هستند به طور همگرا گسیل میشوند و چشم ما برای دیدن آنها باید کمی تغییر حالت بدهد. برای اینکه این مطلب را بهتر متوجه شوید، جسمی را از فاصله دور تا نزدیک بینی خود حرکت دهید. حتماً متوجه تغییر فیزیکی قسمتی از چشم خود می‌شوید.
این تغییر توسط مغز کنترل می‌شود و میزان تغییرات نیز توسط مغز ثبت می‌شود. همین داده‌ها به مغز کمک می‌کند تا فاصله اجسام تا چشم را تخمین بزند. برای مثال مغز با توجه به اینکه چشم برای دیدن یک جسم تقعر بسیار کمی پیدا کرده، متوجه می‌شود که این جسم احتمالاً در فاصله‌ای نزدیک قرار دارد.
ایده کلیدی ضبط و پخش تصاویر هم دقیقاً در همین عملکرد مغز و چشم است. در تلویزیون‌های سه‌بعدی سعی می‌شود تصاویری ارائه شود که برای هر چشم در محل متفاوتی قرار داشته باشد تا مغز آنها را به صورت غیر مسطح و عمق‌دار تشخیص دهد.
البته مشکلی هم در اینجا وجود دارد چرا که تمرکز کردن هر چشم بر روی این تصاویر متفاوت به این معنی است که میزان تقعر و نقطه فوکوس هر چشم با یکدیگر نمی‌خواند و همین امر باعث ایجاد سردرد و احساس سرگیجه می‌شود.
برای ایجاد این تفاوت بین تصاویری که هر چشم می‌بیند معمولاً از عینک‌های مخصوص استفاده می‌شود. در کل دو نوع عینک در صنعت تصاویر سه بعدی رایج هستند: عینک‌های منفعل و عینک‌های فعال.
» راه‌های تماشای محتوای ۳D در دستگاه‌های مختلف:
چرا قادر نیستید فیلم‌های سه بعدی را در نمایشگر کامپیوترتان تماشا کنید؟
این مربوط به نرم‌افزار و یا کارت گرافیک شما نیست و باید انگشت اتهام‌تان را سمت خود صفحه بگیرید. همین‌طور شما نمی‌توانید فقط یک پخش‌کننده ویدیوی ۳D را دانلود نمایید. در ادامه می‌گوییم که چرا برای مشاهده محتوای سه‌بعدی از آخرین و جدیدترین تکنولوژی‌ها (چه در سینما و چه در تلویزیون) بهره ببریم تا بهترین تجربه را داشته باشیم. برای دست‌یابی به هر نوع اثر ۳D باید نخست یک تصویر به چشم چپ و عکسی دیگر به چشم راست شما منتقل شود. برای این که این توضیح را درک کنید، تنها کافیست که انگشت خود را مقابل چهره خود قرار دهید و با نگاه کردن به پس زمینه متوجه این دو تصویر خواهید شد. حالا یک چشم خود را ببندید و فقط با یک چشم به انگشت تان خیره گردید. موقعیت آن به شکل قابل توجهی تغییر می‌کند و بسته به این که با کدام چشم نگاه کنید، سوژه مورد نظر جا به جا خواهد شد. مغز شما همواره این دو عکس را ترکیب می‌نماید تا یک جهان ۳D را در اختیارتان بگذارد. با نگاه کردن به شکل‌های هندسی ۳D درمی‌یابید که آنها به طور عجیبی تکان می‌خورد و همین طور به شما نزدیک هستند. این صحنه‌ها نیز بدون داشتن عینک ۳D ظاهر میشوند و این تا زمانی پا برجاست که سوژه در وسط زاویه دید کاربر باشد. حالا چطوری یک تلویزیون یا سینما یک تصویر متفاوت را بر چشم‌ها می‌سازند؟ برای انجام دادن این کار چند روش متفاوت وجود دارد.
شاتر فعال ۳D
تصاویر در نمایشگرهای سه بعدی ۲ برابر حالت معمول ریت دارند و صفحه از نرخ‌های اضافی برای ساختن تصویر سمت چپ و بعد سمت راست بهره میبرد. همه این کارها با استفاده از عینک های سیاه سفید انجام میشوند که روی چشم قرار می‌گیرند. اگر زمان بندی درست باشد، یک طرف (سمت چپ یا راست) کاملا سیاه میشوند و سمت دیگر قاب تصویر به نمایش در می‌آید. این اتفاق صدها بار در یک ثانیه رخ میدهد و این حرکات از منظر مغز شما، ۲ عکس متفاوت هستند که تبدیل به یک ویدیو سه بعدی می‌گردند. لکن گاهی اوقات سوسوهای نوری می‌بینید که آن جا متوجه این اتفاقات تند و سریع می‌شوید. همان طور که می‌دانید این عینک‌ها نیاز به هیچ شارژ یا انرژی ندارند و بعضی از آنها نیز واقعا غول‌آسا هستند!
LCD معمولی کامپیوتر شما سرعت کندی دارد و نمی‌تواند تصاویر را فی‌الفور انتقال دهد. حداقل تندی هم باید ۱۲۰ هرتز باشد تا محتوای ۳D به وجود بیاید. اگر مانیتوری به این مقدار برسد، پس آمادگی پخش ویدیوها یا فیلم‌های سه‌بعدی را دارد و با عینک‌های مختلف و سازگار است. زمانی که صفحه نتواند آن را اجرا نماید٬ پس دارای سرعت مذکور نیست و به آن نخواهد رسید. حتی اگر ادعا کند که تصاویر را با ریت ۱۲۰ هرتز نشان میدهد، ممکن است که فقط یک سیگنال ۶۰ هرتز را تبدیل به ۱۲۰ هرتز می‌کند که این برای تماشای محتوای ۳D اصلا مناسب نیست.
Passive Polarized 3D
این روش نمایشگر را به خط هایی تقسیم می‌کند و بعد تصویر چپ و راست را با هم مخلوط می‌نماید و (در همان حال) با نمایش یک خط از هر تصویر متناوب و سپس در جهت های مختلف از یک فیلتر پولاریز عبور می کند تا یک محتوای ۳D را به شما نشان دهد. برای فعال سازی این اثر نیز باید یک عینک سبک وزن تهیه نمایید که رنگ آبی دارد و با فیلتر پولاریز عرضه شده است. این عینک‌ها هم یک بار مصرف هستند و اصلا نیازی به باتری یا منبع تغذیه‌ای ندارند. ضمنا این نمایشگر عمق کمتری نسبت به صفحه‌هایی با فن‌آوری ۳D فعال دارند و همچنین گاهی اوقات یک نور خیره کننده بسیار کوچکی می‌بینید که چشم را می‌زند و از تصویری به تصویر دیگری می‌پرد.
Lenticular 3D
نوع سوم مانیتورها نیز با بهره‌گیری هوشمندانه از «لوله‌های نور» زاویه خاص می‌سازند که فقط اجازه میدهد تا تصویر را از یک جهت نگاه کنید. شما احتمالا با این نوع صفحه‌ها در کودکی که مانند استیکر پلاستیکی بودند، آشنایی دارید. با چرخاندن آنها انیمیشنی به اجرا در می‌آید و سپس کاربر زوایه دیگری از سوژه را مشاهده می‌کند. برخی از تلویزیون‌ها، دوربین‌های ۳D با اسم‌های عجیب و غریب از این تکنولوژی بهره می‌گیرند. لکن یک قابلیت این دیسپلی‌ها را شگفت انگیز و وسوسه انگیز می‌نماید. این‌ها به هیچ عینکی نیاز ندارد و لازم نیست که حتما چشمان‌تان مسلح باشند. متاسفانه آنها کامل نیستند. چرا که همیشه باید از زوایه دیگر به تصویر نگاه کنید و این ها اصلا عمیق نیستند و کاربر آن حس نزدیکی محتوای سه بعدی نرمال را درک نمی‌کند. پس جای تعجبی ندارد.
Anaglyph 3D، مانند قرمز / آبی
این هم یکی از شیوه‌های ساختن مانیتورهای ۳D است که ما به خاطر تکمیل مطلب آن را ذکر می‌کنیم. اصل درست کردن این صفحه‌ها ساده است. کانال رنگ قرمز را به طور کامل از تصویر سمت چپ حذف کنید و بعد درگاه‌های سبز را از طرف راست وارد نمایید. در آخر اگر رنگ قرمز/آبی را با استفاده از عینکی فیلتر کنید، یک محتوای ۳D نصفه نیمه را مشاهده خواهید نمود که نسبت به رقبا بسیار ضعیف است. شما می‌توانید از این نوع خروجی ۳D در هر نمایشگری استفاده کنید، اما ما پیشنهاد می‌دهیم که طرف این فن آوری نیایید. صادقانه بگوییم «Anaglyph 3D واقعا افتضاح و بد است!» متاسفانه برای همین مانیتور نرمال لپ‌تاپ یا کامپیوترتان قادر نیست که محتوای ۳D را پخش کند.
من تلوزیون سه بعدی دارم! آیا می‌توانم فیلم‌های ۳D از کامپیوترم را تماشا کنم؟
فرض کنید که یک تلویزیون ۳D به همراه یک جفت عینک سه‌ب عدی نیز دارید. کافیست تنها ویدیویی با همین استاندارد و با فرمت‌هایی که در ادامه می‌گوییم، پخش کنید و در عمق تصویر آن فرو بروید. به‌طور کلی فرمت‌ها ۳ نوع هستند. بالا٬ پایین و در کنار هم. این فرمت ها به این معنی هستند که تصاویر به چه شکلی در سمت چپ و راست قرار بگیرند. فرمت «در کنار هم» رایج‌ترین آن هاست و بیش‌ترین استفاده را در بین کاربران دارد. این عکس‌ها را در میان چشم‌های ما قرار میدهد تا محتوای ۳D تشکیل شود. با این حال، سعی نکنید آن را مورب ببینید و بین چشم‌های‌تان قرار دهید، زیرا طرف‌های چپ و راست تغییر می‌یابند. اگر یک فایل تصویری دارید که در حال حاضر فرمت آن به صورت صحیح است، شما آن را باید نه تنها از درگاه HDMI رد کنید، بلکه باید مود ۳D را نیز در تلویزیون‌تان فعال نمایید. فیلم ۳D خود را در VLC بارگذاری کنید، آن را روی تمام صفحه قرار دهید و تلویزیون خود را در حالت ۳D بگذارید. به‌همین سادگی یک ویدیو سه بعدی را ببنید و تجربه‌ای جدید را امتحان نمایید. اگر شما یک درایو بلوری را در رایانه خود داشته باشید، پس به دلیل رمزگذاری و مسائل امنیتی نیاز به یک نرم‌افزار ویژه دارید. PowerDVD بهترین انتخاب شماست.
آیا می‌توانم با استفاده از هدست واقعیت مجازی فیلم‌های ۳D را ببینم؟
در حقیقت شما قادرید یک سینمای کامل مجازی با یک صفحه نمایش ۳۰۰ft داشته باشید که همه آن مال خودتان است. نسل فعلی هدست‌های VR دارای رزولوشن بسیار کم (تقریبا نصف مانیتورهای HD) هستند. به‌عنوان مثال Oculus Rift دارای وضوح چشمگیر ۱۰۸۰ در ۱۲۰۰ است. در حالی که نمایشگرهای فول اچ دی کیفیتی معادل ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ دارند. ضمنا این رزولوشن باید مورد استفاده قرار گیرد تا محیط ۳D کاملا برای شما تداعی شود. همچنین اگر در حال تماشای محتوای سینمای مجازی هستید٬ در واقع رزولوشن تصویر یا ویدیویی که می‌بینید، بسیار کم تر از مقدار واقعی آن است. این را نیز قادرید با حرکت دادن سر خود به اطراف به طور واضح ببینید که چطور کیفیت کاسته می‌شود. لازم به ذکر است که انجام دادن این کار باعث ناراحتی و آزار (ازجمله سردرد) کاربر می‌گردد. لکن جذابیت یک صفحه نمایش سینمایی کاملا خصوصی و عظیم با قابلیت ۳D باورنکردنی است.
مانیتور «NVidia 3DVision Ready» به چه معنی است؟
اگر نمایشگر لپ تاپ شما ۳DVision Ready باشد، این بدان معنی است که به شما امکان این داده شده، یک کیت NVidia 3DVision برای استفاده با آن خریداری نمایید که شامل یک یواس‌بی سینک شونده و یک جفت عینک شاتر فعال است. پس از آن کاربر می‌تواند گیم‌های ۳D را بازی یا فیلم‌های ۳D را تماشا کند. یک دستگاه رومیزی به منظور استفاده از ۳D Vision نیاز به یک کارت گرافیک از نوع NVidia دارد. ولی این تکنولوژی حالا دیگر منسوخ شده و با توجه به برچسب قیمتی هدست‌های VR باید بگوییم که بهتر است سمت این صفحه‌ها نیایید و آنها را خریداری نکنید.
» راه کارهایی برای تجربه بهتر در تماشای فیلم های سه بعدی:
فضای خانه:
به عنوان یک قانون کلی در خرید تلویزیون، سعی کنید همواره ابعاد تلویزیون را با فاصله ای که قرار است از تلویزیون بگیرید تناسب داشته باشد. بحث فاصله در زمان استفاده از تلویزیون های سه بعدی جدی تر شده و برای کسب تجربه ای بهتر در تماشای تصاویر سه بعدی باید فاصله‌ای مناسب از تلویزیون داشته باشید. برای مثال فاصله مورد نیاز برای تماشای تصاویر سه بعدی به شکلی مناسب روی یک تلویزیون ۳۲ اینچی حدود سه متر فاصله از تلویزیون نیاز است (این مساله در مورد تلویزیون های سه بعدی پسیو اهمیت بیشتری پیدا می کند). در تلویزیون های سه بعدی امروزی مساله زاویه دید تا حدودی حل شده، اما باید تلویزیون را در ارتفاعی قرار دهید که چشمان شما نسبت به صفحه تلویزیون در وسط قرار گیرد. در برخی از تلویزیون های سه بعدی، تماشای تصویر سه بعدی از بالا باعث به هم ریختگی تصویر می شود. قرار گیری تلویزیون در فاصله و ارتقاع مناسب از سطح زمین، بهترین شکل از تماشای تصویر سه بعدی را ایجاد می کند. در ضمن بهتر است زاویه خیلی زیادی نسبت به تصویر نداشته باشید.
نور پردازی:
اکثر ما در خانه ها از لامپ کم مصرف به عنوان منبع روشنایی در شب استفاده می کنیم. این منبع نوری یکی از دشمنان کسب تجربه خوب در تماشای فیلم های سه بعدی است. ساختار لامپ کم مصرف و لامپ های مهتابی به نحوی است که می تواند باعث ایجاد پرش در تصویر تلویزیون های سه بعدی Active شود. پرش در تصویر به سرعت شما را خسته خواهد کرد و ممکن است باعث سر درد یا آزار شما شود. به همین خاطر در زمان استفاده از این سری از تلویزیون ها بهتر است لامپ های کم مصرف را خاموش کرده و در محیط تاریک به تماشای فیلم بپردازید. در مورد تلویزیون های سه بعدی Passive مشکل پرش نخواهید دید، اما باز هم خاموش کردن لامپ های محیط باعث می شود تا تمامی دقت شما روی تصویر سه بعدی متمرکز شود. تلویزیون های LCD دارای یک لایه محافظ براق روی پانل هستند تا عوامل محیطی آسیب کمتری به پانل برساند. اما این لایه عموماً براق بوده و حالتی آینه ای شکل دارد که می تواند نور محیط را انعکاس دهد. به همین خاطر بهتر است تلویزیون را در محلی قرار دهید تا از انعکاس نور پنجره به دور باشد.
عینک ها:
عینک های سه بعدی پسیو فاقد باتری بوده و سبک و ارزان هستند. اگر جزو افراد عینکی هستید بد نیست نمونه ای از این عینک ها که به طور اختصاصی برای افراد عینکی استفاده شده تهیه کنید تا راحتی بیشتری در زمان تماشای فیلم داشته باشید. عینک های Active قدیمی وزن نسبتاً زیادی دارند، اما در نمونه های جدید تا حد بسیاری این مشکل برطرف شده است. با این حال مشکل باتری همچنان وجود داشته و همواره قبل از تماشای فیلم بهتر است از شارژ باتری ها اطمینان داشته باشید (مسلماً دوست ندارید در هیجان انگیز ترین بخش فیلم با اتمام باتری روبه رو شوید!
دو بعدی به سه بعدی:
درست است که تلویزیون های سه بعدی امروزی دارای ویژگی تبدیل فیلم های دو بعدی به سه بعدی هستند، اما نباید چندان روی این قابلیت حساب کرده و انتظار بالایی از آن داشته باشید. این سیستم ها از الگوریتمی از پیش تعریف شده استفاده می کنند که با شناسایی تصویر و لبه اشیای موجود در تصویر، سعی می کند آنها را از یکدیگر مجزا کرده و حالتی سه بعدی به آن ببخشد. با این حال این سیستم ها دارای درصدی خطا نیز بوده و در بسیاری از اوقات تجربه تماشای یک فیلم سه بعدی واقعی را ایجاد نخواهند کرد.
تنظیمات:
تلویزیون سه بعدی شما تنظیمات فراوانی برای تصویر در حالت دو بعدی و سه بعدی و همچنین تنظیماتی اختصاصی برای پخش تصاویر سه بعدی دارد. همچنین چند پروفایل از پیش تعیین شده نیز برای حالت مختلف پخش فیلم در نظر گرفته شده است که از میان آنها حالت Cinema عموماً بهترین گزینه برای تماشای فیلم در محیط تاریک است (البته ممکن است بر حسب نیازتان گزینه دیگری را انتخاب کنید). در ضمن می توانید عمق تصویر سه بعدی را نیز تغییر دهید و بهترین حالت ممکن را انتخاب کنید. البته بهتر است این گزینه را تا بیشتری مقدار ممکن افزایش ندهید، زیرا حس عمق تصویر حالتی غیر واقعی پیدا خواهد کرد.
محتوای مورد استفاده:
یکی از نکات جالب درباره تلویزیون های سه بعدی این است که توانایی این سری در پخش تصاویر دو بعدی بسیار بهتر از یک تلویزیون دو بعدی معمولی است. تصاویر سه بعدی نیز به لطف همین قابلیت های ویژه و قدرت پردازش بالا عموماً به شکلی بسیار مناسب و دقیق پخش می شوند. اما شرط رسیدن به کیفیت بالای تصویر استفاده از فایل های تصویری با کیفیت است. انتظار نداشته باشید فیلمی که از سوپر مارکت محل خریداری کرده اید با کیفیتی بسیار بالا پخش شده و سیستم تبدیل دو بعدی به سه بعدی نیز عملکردی مناسب روی آن داشته باشد. خرید دیسک های Blu Ray بهترین کیفیت ممکن را به شما می دهند، اما این دیسک ها به سادگی در دسترس نیستند. منبع دیگر دسترسی به فیلم ها و محتوای سه بعدی دانلود از اینترنت است. در زمان دانلود این فیلم ها باید نکاتی را در نظر داشت که در کیفیت فیلم تاثیر دارند. برای مثال یک فیلم سه بعدی ۱۰۸۰p با کیفیت حداقل حدود نه گیگابایت فضا اشغال می کند ولی یک فیلم سه بعدی ۱۰۸۰p که تنها ۷۰۰ مگابایت فضا اشغال کرده، کیفیتی بسیار پایین و نا امید کننده خواهد داشت و به هیچ وجه ارزش دانلود و تماشا کردن ندارد.
نکته:
البته این نکته را در نظر داشته باشید که فیلم های سه بعدی همراه چند زبان ارائه میشوند که همین مسئله حجم ان ها را به شدت بالا میبرد تیم (سنتر تری دی) نه تنها تمامی محتوایی را که در سایت قرار میدهد دارای کیفیتی بالا و بی نظیر است بلکه تمام زبان های اضافه را از فیلم ها حذف کرده و فقط زبان فارسی (اگر دوبله برای فیلم موجود باشد) و زبان انگلیسی را باقی میگذارد و به این ترتیب حجم کلی فیلم ها بدون افت کیفیت پایین می اید. جالب است بدانید تمام فیلم و انیمیشن های سه بعدي سایت داراي کيفيتي فوق العاده بي نظير است و وضوح تصويري تقريبا ۱۰ برابر فيلم هاي ۱۰۸۰p معمولي را دارا ميباشد.
صدا:
کار شما با خرید یک تلویزیون سه بعدی، فراهم کردن شرایط تماشای فیلم و در اختیار داشتن فیلم های سه بعدی با کیفیت به پایان نرسیده است. اگر می خواهید واقعاً در فیلم سه بعدی غرق شده و تمام اجزای فیلم را به بهترین شکل ممکن تجربه کنید، باید به بخش صدا نیز توجه ویژه ای داشته باشید. سازندگان تلویزیون های پیشرفته امروزی همواره ادعا می کنند که صدایی با کیفیت، با امکان انتقال صدای مکالمات به بهترین شکل ممکن و ایجاد فضای عالی از بابت صدا ایجاد می کنند که البته ادعایی بیش نیست و حتی یک سیستم صوتی دو کاناله مجزا و مجهز به ساب ووفر بسیار بهتر از بلندگو های تلویزیون عمل می کنند (البته در این میان استثناهایی همچون تلویزیون اختصاصی کمپانی Bose مجهز به سیستم صوتی داخلی ۵٫۱ کانال نیز وجود دارند که می تواند صدایی عالی را از طریق بلندگو های تلویزیون منتقل کند). شما به یک سیستم صوتی ۱٫۵ کاناله نیاز دارید تا بتونید صدای فراگیر محیطی داشته باشید و در ترکیب با فیلم سه بعدی مورد نظر، حس بهتری از تماشای فیلم کسب کنید. در کنار لزوم کیفیت بالای هر یک از کانال های صدا، ساب ووفر در سیستم صوتی انتخابی شما نقشی مهم و حیاتی ایفا می کند و به کمک آن انفجار، ضربه و تصادف رخ داده در فیلم را با تمام وجود تجربه خواهید کرد.
منابع: ویکی‌پدیا – ای تی رسان – سایت سخت افزار